บทกวี......ลาปีเก่า

 

ขอบอกลาปีเก่าที่เศร้าจิต
ก่อนที่คิดจะก้าวข้ามสู่ยามใหม่
ใครทำให้เสรีภาพหดหายไป
ใครกันใครเป็นศัตรูของปวงชน

ที่ผ่านมาเราลืมว่าใครกำหนด
ระเบียบบทกฏเกณฑ์ถิ่นไทยนี้
ใครกันที่ครองอำนาจท่วมทวี
ใครกันที่เป็นเจ้าของป้องแผ่นดิน

ประชาชนไม่ใช่หรือคือคำตอบ
ที่มีสิทธิโดยชอบเหนือสรรพสิ่ง
หากเราเชื่อในระบอบเสรีจริง
ต้องท้วงติงต่อสู้เพื่อหมู่ไทย

แต่ความจริงสิ่งที่เห็นเป็นแค่ภาพ
แค่ลมปากรื่นหูดูสวยใส
แค่คำพูดว่ารักประชาธิปไตย
แต่เนื้อในกลับฝักใฝ่เผด็จการ

“ไท” นั้นไซร้มีความหมาย “อิสระ”
แต่เป็นแค่อักขระดังที่เห็น
กักขังคนที่คิดต่างอย่างที่เป็น
เฝ้าขู่เข็นด้วยความกลัวที่มัวเมา

เอาความรักภักดีมีต่อเจ้า
เปลี่ยนมาเป็นความก้าวร้าวอย่างคลุ้มคลั่ง
เป็นอาวุธที่เปี่ยมด้วยพลัง
ลงโทษทัณฑ์ผู้อ่อนแอไร้ปราณี

ใช้เครื่องมือทางกฏหมายอย่างพลาดผิด
เป็นกลไกที่ใช้ปิดความคิดกั้น
อ้างว่าทำเพื่อปกป้ององค์ราชันย์
แท้จริงนั้นต่างทำเพื่อประโยชน์ตน

แล้วขับไล่เพื่อนร่วมชาติด้วยมาดร้าย
พร้อมใส่ไคล้ว่าไร้รักภักดีเจ้า
ประกาศตัวป็นเจ้าของไทยลำเนา
ลืมไปหรือแผ่นดินเราสิทธิเท่ากัน

อ้างความเป็นอัตลักษณ์ของประเทศ
“ความเป็นไทย” ทิ่วิเศษอัศจรรย์สรร
เป็นวิธีที่ปิดกั้นคำวิจารณ์
ปิดสันดานความฉ้อฉลล้นสังคม

มองกลับไปในปีผ่านชวนให้คิด
อนาคตอาจยิ่งมืดมิดผิดทางหลง
เสรีภาพต้องสูญเสียเช่นอากง
ชีวิตคงไม่ต่างนักเช่นผักปลา....

ปวิน ชัชวาลพงศ์พันธ์