รักของข้า “ ใครอย่าแตะ “

ขุนเขาบอก :

รักของข้า “ ใครอย่าแตะ “......

รักไม่รัก มันเป็นสิทธิ์ ใยกีดกั้น
คนรักกัน กีดกั้นสิทธิ์ ผิดมหันต์
คนไม่รัก กลับวุ่นวาย ใส่ร้ายกัน
ผิดมหันต์ มันไล่ออก นอกแผ่นดิน

ทั้งแผ่นดิน เหมือนสิ้นลาย เขาหน่ายแหนง
เสื่อมอย่างแรง แต่งเพียงไร ไม่ถวิล
สร้างและเสริม เติมอย่างไร ไม่ยลยิน
ความรักสิ้น ดิ้นเพียงไร ไม่หวนคืน

เวรมันทำ กรรมมันแต่ง ถูกแช่งชัก
เหมือนปฏัก ปักกลางใจ ให้สุดผืน
เขาไม่รัก ไม่ภัคดี มีเอาคืน
ล้มทั้งยืน ผืนไม่ไหว ใจระรัว

รักผืนหนัง ชังผืนเสื่อ เหลือเพียงร่าง
ภาพที่สร้าง เลือนรางไป ใจสลัว
เคยจุนเจือ เหลือเพียงเงา ให้เรากลัว
ดีหรือชั่ว ตัวเรารู้ กูมันเลว

ให้สะพรึง ถึงวันตาย มากรายใกล้
สิ้นเยื่อใย ไม่มาเผา เราแอบเสียว
เหมือนใช่คน บนกองฟอน นอนคนเดียว
เนื้อหนังเหี่ยว นอนเดียวดาย ตายแน่เรา.........

ปัจฉิมลิขิต....
อย่างไรก็ต้องตาย โปรดรีบคลายความขัดแย้ง
สลายเหลืองสลายแดง เติมแต่งฝันประเทศไทย..............