บันทึกการผจญภัยกับความกลัวในสังคมไทย
"กำลังก้าว"
มันเริ่มจากความรู้สึกว่าเราควรทำอะไรสักอย่าง...
เที่ยงวันนี้หลังจากรู้คำตัดสินของศาลในคดีอากง ที่ถูกกล่าวหาว่าส่ง sms อันมีข้อความหมิ่นพระบรมเดชานุภาพถึงเลขานุการส่วนตัวของอดีตนายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ หลังผ่านการสอบสวนและกระบวนการยุติธรรมทั้งหมด ศาลตัดสินพิพากษาจำคุกอากง 20 ปี
กระบวนการยุติธรรมอันน่าเศร้าและไร้มโนธรรม, ผมก็แค่รู้สึกว่าเราควรทำอะไรสักอย่างไว้อาลัยให้กับมัน เลยลองนัดเพื่อนๆ ทำกิจกรรมหรือปฏิบัติการเล็กๆ เพื่อบอกว่าเราไม่เห็นด้วยกับ “ความยุติธรรม” แบบนี้ ความยุติธรรมที่ขังคุกชายชราคนหนึ่งอาจจะทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยข้อความ ไม่กี่คำ โทษอาจพอๆ กับการฆ่าใครสักคนโดยไม่ตั้งใจ ความยุติธรรมที่พิสูจน์ไม่ได้ชัดเจนว่าอากงเป็นคนส่งข้อความหรือไม่ ความยุติธรรมที่วางอยู่บนความหวาดกลัวจนไม่มีใครกล้าเป็นพยานให้จำเลย ความยุติธรรมที่ไม่ใยดีลูกหลานและครอบครัวของคนๆ หนึ่ง แต่เลือกทำให้คนเหล่านั้นติดคุกอยู่ข้างนอกไม่ต่างกับอากง ทั้งไม่พิจารณาถึงสุขภาพ กระทั่งความเป็นมนุษย์ของชายชราคนหนึ่ง เกิดอากงส่งข้อความสัก 10 ข้อความ โทษไม่คูณเพิ่มไปเท่ากับ 50 ปี ครึ่งของชีวิตคนๆ หนึ่งเลยหรือ
"แต่ขอโทษเถอะครับ วันใดวันหนึ่งข้างหน้า เราจะกลับไปนั่งเคารพธงชาติอีกครั้งหนึ่ง...เพื่อบอกว่าคนเราสามารถเลือก วิธีเคารพชาติของตัวเองได้หลากหลายแบบ และการเคารพและรักชาติในบางแบบที่กำลังดำเนินอยู่ในสังคมเวลานี้ สำหรับเราแล้ว มันไม่น่าเคารพและรักเอาเสียเลย"
มันจบลงด้วยความรู้สึกว่าเราต้องทำอะไรอีกหลายอย่าง...
มันจบลงด้วยความรู้สึกว่าเราต้องทำอะไรอีกหลายอย่าง...
(อ่านต่อ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น