กวีตีนแดง: "ถามหัวใจของเราดูเถิด...เพื่อนเอ๋ย"

กวีตีนแดง: "ถามหัวใจของเราดูเถิด...เพื่อนเอ๋ย"

กลางเปลวไฟไหม้แดง
หยาดเลือดไม่เคยแห้งเหือด
เพื่อนเราตายจมกองเลือด
เสียงปืนเดือดกลางถนน
ถามหัวใจของเราเถิดว่า
เขาคิดราคาความเป็นคน
ชีวิตประชาชน พลเมือง “ถูก” หรือ “แพง”

ไม่มีใครสู้เพื่อตาย
ในประเทศประชาธิปไตย
แต่เพื่อนเราสู้แล้วตาย
เดินทางไกลอีกกี่ล้านปีแสง
ใช้เนื้อหนังเท่าไหร่
ตอกลงไปเป็นเส้นสายลายแทง
(อย่า) ใช้เลือดคนเสื้อแดง
เขียนสัญญาแห่งการ “ปรองดอง"

โลกไม่ได้หมุนกลับ
แต่เป็นเราเองที่เดินกลับไป
ไม่สร้างอะไรใหม่
อยู่กันไปขาดขาดพร่องพร่อง
บอกสหายให้ลืม
หรือคุณลืมได้ว่ากี่ศพกอง
Let it be ผิดท่วงทำนอง
กรรแสงก้องร่ำร้องระงม

ปรองดองเพื่อเริ่มนับหนึ่ง
ถึงร้อยแล้วให้เขาฆ่าเราใหม่
เสียสละและอภัย
อยู่กันไปในโลกขมขม
นั่งมองพระจันทร์ด้านเดียว
รักเพื่อนร่วมชาติอย่างเกลียวกลม
ผรุสวาทกับสายลม
กูขื่นขมกับรักลวงลวง

อย่าบอกให้ลืมแผลเก่า
แต่โปรดบอกเราจะรักษาอย่างไร
ปลายมีดคมเขาโถมใส่
เกิดรอยแผลใหม่ไม่เคยขาดช่วง
ฝนเลือดเดือนเมษา
ดาวพฤษภาลับไปกี่ดวง
คนตายไม่กลับมาทวง
คำสัญญาที่เคยมีร่วมกัน

ถามหัวใจของเราเถิดเพื่อน
หมู่ดาวเถื่อนยังคอยคำตอบ
เดินกลับไปใต้กะลาครอบ
ละทิ้งระบอบที่เราใฝ่ฝัน
ยัดเยียดให้คนธรรมดา
เป็นผู้เสียสละตลอดกาล
ท่องคำ “ไม่ลืม” ไปวันวัน
(หรือ) เพื่อเยียวยา...อาการ “ลืม”

เพียงคำ ประดับความ