10.50 น. เวลาเยี่ยมรอบแรก
“มาเยี่ยมพวกผมที่คุก ไม่กลัวหรือครับ?!”
นี่คือคำพูดประโยคแรกหลังจากกล่าวทักทายกันเมื่อพบหน้าคุณหนุ่ม เรดนนท์
ภาพ ที่เห็นคือ ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ดีใจ แววตาเป็นประกายเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่เข้มแข็งแต่ก็เปี่ยมไปด้วย ความอ่อนโยนบนใบหน้าเช่นกัน
พวกเราจึงพร้อมตอบไปทันทีว่า
“ไม่กลัวหรอกค่ะ ที่ทุกวันนี้ประเทศของเราได้รัฐบาลของคุณปู ได้พรรคเพื่อไทยมาช่วยฟื้นฟู และนำพาเศรษฐกิจ
ให้กลับมาดีอีกครั้งได้ ก็เพราะพวกเราเสื้อแดงทุกคน ร่วมต่อสู้ เสียสละ ต้องตาย แล้วยังติดคุก
นี่เป็นบุญคุณที่พวกเราทุกคนในประเทศนี้ต้องสำนึกอยู่เสมอด้วยซ้ำไป”
“แต่กลับกลายเป็นว่าถูกทอดทิ้งให้อยู่ข้างหลัง ไม่มีใครหันมามองหรือคิดถึงความรู้สึกหรือจิตใจที่บอบช้ำของพวกเราบ้างเลย”
“คน บางกลุ่ม เพียงแค่รู้สึกดีใจ ที่ในที่สุด ก็ได้ชีวิตปกติกลับมา ชีวิตที่เช้ามาตื่นไปทำงานบริษัท ตกเย็นก็ไปนั่งดื่มเหล้า เสาร์ อาทิตย์ก็ไปเดินเที่ยวช๊อปปิ๊งที่ห้าง ให้ชีวิตมันหมดไปวันๆ โดยคิดแค่ว่า แค่ชั้นมีความสุขเหมือนเดิมคนเดียว ก็พอใจแล้ว”
พวกเราพูดบอกเล่าถึงความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ อย่างเศร้าๆ
“เรารู้สึกเหมือน…เราอยู่คนละโลกกันอย่างนั้นล่ะ….”
“พี่หนุ่มคะ ทางเรามีกิจการงานเกี่ยวกับเว๊ปไซท์อยู่ วันไหนที่พี่หนุ่มออกจากคุกมา ขอเรียนเชิญมาทำงานด้วยกันนะคะ”
พี่หนุ่มยิ้มด้วยความดีใจ พร้อมกับเริ่มเล่าถึงตัวพี่เองว่า
“ตัวผมเอง ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมรักประชาธิปไตย แล้วพอดีผมเป็นคนมีความรู้ทางด้านเว๊ปไซท์ จึงเอาความรู้มาช่วยเหลือด้านประชาธิปไตย”
“ผม ไม่ได้ทำเว๊ปไซท์ NorporchorUSA แต่มีคนทางใต้ดินหลายๆคน ใส่ความว่าผมเป็นคนทำ แล้วอยู่ดีๆ ตำรวจก็บุกมาจับผมที่บ้าน ต่อหน้าลูกของผม”
“ผมกลัวเหลือเกินว่า ลูกผม (น้องเวป) จะไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องติดคุก”
คุณหนุ่มพูดพร้อมกับแววตาที่เศร้าศร้อยและเจ็บปวดอย่างที่สุด เหมือนจะร้องไห้
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีหลักฐานอะไรเลยที่ยืนยันว่าผมเป็นคนทำ”
“ที่แย่ที่สุดก็คือ ผมไม่มีโอกาสพูดหรือเอ่ยถ้อยคำใดๆ ไม่มีแม้แต่โอกาสให้ผมได้พิสูจน์ความบริสุทธ์ของตัวผมเองเลย”
“ชีวิตของพวกเราเสื้อแดงทุกคนที่ถูกจับมานั้น ลำบากมากๆ ถูกรุมซ้อม รุบกระทืบในคุกนี้”
"ส่วนอาหารที่ดีที่สุดในคุกนี้คืออะไรรู้มั้ยครับ?”
“มาม่า!!!!!”
คุณหนุ่มพูดไป ขำไป เหมือนจะหัวเราะเยาะโชคชะตาของตัวเอง
นี่หรือ ชีวิตของคนทำดี?!
“ต่อจากนี้ไปถ้าใครทำดีแล้วต้องถูกจับขัง ประเทศนี้ก็คงไม่มีใครอยากจะทำดี หรือเสียสละเพื่อบ้านเมืองอีกต่อไปแล้ว.”
"สุดท้ายนี้พี่หนุ่มต้องการให้ช่วยอะไรมั้ยคะ?"
"ครับ ผมห่วงลูกผม"
"วันที่ 15 ตุลาคมนี้ จะเป็นวันเกิดน้องเวป...จะครบ 11 ปีพอดีครับ"
"ค่ะ!"
พวกเรายิ้มและเข้าใจในความหมายของความต้องการนั้นทันที
"เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่ผมไม่ได้เห็นหน้าลูก ไม่ได้ใช้เวลาแบบครอบครัว พ่อลูกด้วยกัน"
"ช่วงเวลาของชีวิตที่ผมพลาดไป ผมพลาดที่จะเห็นความเปลี่ยนแปลงของลูกผม ชีวิตบางช่วงที่ขาดหายไป เพราะผมต้องติดคุก"
"ช่วงเวลาที่แสนสำคัญนี้ ไม่มีวันที่จะมีอะไรมาทดแทนได้...!"
"ผมรักและคิดถึงลูกเสมอ อยากเจอหน้าลูก อยากโอบกอด พูดคุย หัวเราะ ร้องไห้ ด้วยกัน"
"ผมจะยังคงสู้ต่อไป"
เป็นกำลังใจให้คุณหนุ่มค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น