กลับบ้านเรานะ
กลับบ้านเรานะ
กลับบ้านเรานะ
ตอนนี้เขาปล่อยตัวลื้อแล้ว"
พลเมืองปลายแถว
ตายแล้วถึงได้สูดกลิ่นฝัน
เสรีภาพของคนจน ยากเหลือทนต้องกัดฟัน
หรือต้องใช้ความตายเท่านั้น
เข้าแลกมันจึงจะได้มา
ถามคนใจดำ
หัวใจคุณทำด้วยอะไร
ถ้อยคำนั้นบาดเนื้อใคร
เจ็บตรงไหนหรือคุณเจ้าขา
หรือเอสเอ็มเอสคือดาบคม
เสียบจมหัวใจให้นองน้ำตา
เลือดไหลตกกี่หยดเจ้าคะ
ถึงต้องฆ่าต้องแกงกัน
ประเทศด้อยพัฒนา
เสรีภาพเดินทางล่าช้ากว่ามัจจุราช
ความตายลอยอยู่ในอากาศ
อยู่หลังภาพวาดที่มีทุกบ้าน
ประตูคุกเปิดรอ
ไว้สูบกินคนอยู่ทุกวัน
บ้านเมืองวิปริตนี้ไม่ต้องการ
เห็นไพร่ข้ามผ่านเป็นประชาชน
อากงตายแล้ว
เขาตายอย่างชายชรา
ราษฎรธรรมดา
ทำมาหากินเดินถนน
ก้มหัวให้กติกา
ที่เขียนความเป็นคนต่ำกว่ามาตรฐานสากล
ไหนหอกดาบปืนอันขื่นข้น
ยินเพียงเสียงแห่งดนตรีกาล
อากงตายแล้ว
เขาตายในคุก
นี่ไม่ใช่ยุค
ประชาธิปไตยที่ใฝ่ฝัน
รัฐบาลเนรคุณ
เอาเลือดประชาชนรองใส่พาน
แล้วเข้าคุกเข่าสาบาน
ให้เผด็จการได้ดื่มกิน
เพียงคำ ประดับความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น