เก็ยตก ใจ อึ๊งภากรณ์:จากครรภ์มารดาถึงอายุ 60
ดร.ป๋วยกับ ใจ อึ๊งภากรณ์ ในวัยเด็ก
ผมเกิดที่บ้านซอยอารีในปี ๒๔๙๖ ท่ามกลางสังคมไทยภายใต้เงาเผด็จการทหาร ผมเป็นเด็กเรียนประถมและมัธยมท่ามกลางเผด็จการทหาร
คุณพ่อผมต้องออกจากประเทศไทยสองครั้งเพราะไปขัดผลประโยชน์เผด็จการ ผมต้องออกจากประเทศไทยเพราะเขียนหนังสือวิจารณ์รัฐประหาร
เวลาผ่านไป๖๐ ปี แต่สังคมไทยยังอยู่ใต้เงาเผด็จการ เราไม่มีสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก และถ้าเราแสดงออก “มากเกินไป” ชนชั้นปกครองไทยก็จะฆ่าเราเหมือนผักปลา หรือจับเราเข้าคุก
ทุกวันนี้พวกเหลือบดูดเลือด ทั้งหทาร ข้าราชการ นายทุน และคนชั้นสูง ยังเกาะกินทำนาบนหลังประชาชน และเวลาเขาก่ออาชญากรรมพวกโจรเหล่านี้ก็จะลอยนวลเสมอ บ่อยครั้งประชาชนไทยลุกขึ้นสู้กับเผด็จการ
ที่ผมจำได้ก็เริ่มสมัย ๑๔ ตุลา มีการต่อสู้อย่างกล้าหาญของสหายพรรคคอมมินิสต์ ล่าสุดก็คนเสื้อแดง แต่ทุกครั้งเราก้าวไปหนึ่งก้าวและต้องถอย
บ่อยครั้งผู้นำเราพาไปสยบยอม
ถ้าไทยจะไม่เป็นทาส พลเมืองต้องกล้ายืนสองขา เลิกก้มหัวไหว้หรือหมอบคลานต่อพวกที่ไม่สมควรที่จะได้รับความเคารพ
เราต้องประกาศด้วยความภูมิใจว่าทุกคนเท่าเทียม และเราต้องประกาศว่าทรัพย์สินและมูลค่าทั้งปวงในสังคมเรามาจากการทำงานของคนธรรมดา พวกกาฝากข้างบนไม่เคยทำอะไรให้ประชาชน
ดังนั้นควรจะมีการแบ่งปันทรัพยากรอย่างเท่าเทียมด้วย
อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นเอง เราต้องสู้ ต้องจัดตั้งทางการเมือง และต้องกล้าคิดเอง
(อ่านต่อ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น