หลายคนไม่พอใจที่สหภาพแรงงาน กฟผ. สนับสนุนม็อบสุเทพ และตั้งคำถามว่า “ทำไม?”
โดย ใจ อึ๊งภากรณ์
แน่นอนเราต้องไม่พอใจ แต่คำถามต่อมาคือ
ฝ่ายเสื้อแดง หรือฝ่ายประชาธิปไตยลงไปจัดตั้งกรรมาชีพสหภาพแรงงาน
ให้มีการเมืองก้าวหน้าบ้างไหม? หรือปล่อยให้พวกล้าหลังผูกขาดการนำ?
คำตอบคือไม่ค่อยมีใครในขบวนการเสื้อแดงที่สนใจลงไปจัดตั้งร่วมสู้กับสหภาพแรงงาน
คำอธิบายว่า “ทำไม” กรรมาชีพรัฐวิสาหกิจบางส่วนล้าหลัง
ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนกินเงินเดือนและสวัสดิการสูง
ถ้าเราดูอุตสาหกรรมยานยนต์ในภาคตะวันออกติดฝั่งทะเลของไทย
เราจะเห็นคนงานที่มีฝีมือและกินเงินเดือนกับสวัสดิการที่ดีพอสมควร
แต่ในกรณีนี้มีนักสหภาพแรงงานก้าวหน้าไปเคลื่อนไหว
ขบวนการแรงงานในภูมภาคนี้จึงแยกเป็นเหลืองกับแดงที่แข่งกันนำทางการเมือง
สมศักดิ์ โกศัยสุข และพรรคพวก เช่นศิริชัย
ไม้งาม มีอิทธิพลในบางส่วนของขบวนการแรงงานเท่านั้น ส่วนใหญ่อยู่ในรัฐวิสาหกิจ
รถไฟ การบินไทย และ กฟผ. (ในรูป) แต่ที่เห็นออกมาสนับสนุนพันธมิตรฯกับม็อบสุเทพ
ก็เป็นคนส่วนน้อยของพนักงานทั้งหมด ปัญหาของแกนนำสหภาพแรงงาน กฟผ. เช่น ศิริชัย
ไม้งาม คือ (๑) ไม่สนใจสร้างผู้แทนสหภาพระดับรากหญ้าในทุกแผนก
ซึ่งผมเคยเสนอ แต่เขาไม่สนใจ เขาจึงไม่สามารถนัดหยุดงานได้เพื่อต้านการแปรรูป (๒)
แกนนำ รวมถึงคนอย่างสมศักดิ์ และศิริชัย ซึ่งไม่เคยนำการนัดหยุดงานเพื่อประโยชน์คนงานได้สำเร็จ
มักหันไปพึ่งผู้บริหาร และในที่สุดไปพึ่งอำมาตย์ แต่อำมาตย์ไม่เคยสนใจปัญหาคนทำงานอย่างจริงจัง
ดังนั้นถ้าฝ่ายประชาธิปไตยลงไปจัดตั้งแข่งกับเสื้อเหลือง คงมีโอกาสในระยะยาว
การมีเงินเดือนประจำหรือสวัสดิการ ไม่เคยเป็นเรื่องชี้ขาดว่ากรรมาชีพจะสู้หรือไม่
ตรงกันข้ามมันสะท้อนอำนาจต่อรองที่นำไปสู่การขึ้นเงินเดือนและสวัสดิการ
และการมีเงินเดือนกับสวัสดิการไม่เคยจำแนกคนว่าเป็นกรรมาชีพหรือไม่
อันนี้เป็นนิยายเก่าที่วนซ้ำทั่วโลก มันอธิบายไม่ได้ว่าทำไมในยุโรปตะวันตก อียิปต์
เกาหลีใต้ ลาตินอเมริกา หรือแม้แต่ในย่านอุตสาหกรรมยานยนต์ฝั่งตะวันออกของไทย
คนงานประเภทกินเงินเดือน ครู แพทย์ คนงานเหมืองแร่ ฯลฯ
นัดหยุดงานและมีสหภาพแรงงานก้าวหน้า ประเด็น กฟผ.
อยู่ที่การเมืองและลักษณะการจัดตั้ง ในมุมกลับเราจะเห็นคนยากจนในสลัมไทย
ที่ถูกจัดตั้งโดยเอ็นจีโอเหลืองด้วย
(ที่มา)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น