มอบแด่ ดา ตอปิโด พี่จ๋า ยิง ฮ. และผู้หญิงที่โลกลืมอีกมากมาย เนื่องในวันสตรีสากล ค่ะ
รถไฟสายกาลเวลา
ผ่านทางช้างเผือกมายาวไกล
เธอยังคงเป็นดอกไม้
กลีบบางอ่อนไหวในเงาแสง
หรือเป็นเพียงนางก้นครัว
ก้มหัวยอมตัวอุทิศแรง
นวลหน้าฉาบไว้ด้วยเนียนแป้ง
แต้มแต่งโลกไว้ในมือชาย
นานแล้วเธอตั้งคำถาม
ใดคือนิยามความเทียมเท่า
โลกนี้แบกไว้ด้วยสองเรา
หญิงชายเทียมเท่ากันแค่ไหน
หรือหมดยุคจะนิยาม
ไต่ถามถึงความหมายใด
เมื่อเราเป็นคนหรือไม่
เป็นทาสเป็นไพร่ยังไม่รู้
รถไฟสายพระจันทร์เสี้ยว
วนเลี้ยวกลับมาเป็นวงกลม
อนุสาวรีย์ลอยลม
ยินเสียงปร่าขมของนักต่อสู้
เส้นเอ็นอันปูดโปน
มิอาจอ่อนโยนต่อศัตรู
เมื่อหัวใจเธอหมายรู้
ดำรงคงอยู่เพื่อสิ่งใด
จะเป็นนางก้นครัว
หรือหญิงคนชั่วได้ทั้งนั้น
หากแต่ไม่มีวัน
ถอดวางความฝันให้ใครได้
กำหนดชะตาตน
กำหมัดเข้าชนเคียงบ่าชาย
โซ่ตรวนไม่อาจไว้วางใจ
ล่ามตรึงเธอไว้...หนักและนาน
เกินกว่าจะเป็นดอกไม้
กลีบบางอ่อนไหวใดใดแล้ว
เกินกว่าจะเป็นนางแก้ว
ดวงตาวามแววทอแสงอ่อนหวาน
บาดแผลในหัวใจ
ร้าวรวดปวดในลึกทรมาน
ดวงตาโศกเศร้าคู่นั้น
แหลกลาญเกินกว่าจะอธิบาย
ฝ่ามือของเธอคู่นั้น
แข็งกร้านเกินกว่าจะปลุกปลอบ
คำถามใดไร้คำตอบ
ยากเกินจะมอบความรักให้
สองตีนอันหยาบหนา
ทายท้าเกินกว่าความเป็นตาย
ตรวนเหล็กร้อยกี่เส้นสาย
จักพังทลายย่อยยับลง
จาก บทกวี "นักโทษหญิงแดง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น